Het verhaal
Het is 1987. Watanabe landt op het vliegveld van Hamburg. Op de achtergrond speelt het nummer Norwegian Wood van de Beatles. Door deze muziek wordt Watanabe teruggesmeten in de tijd, naar 1969.
Watanabe is dan een 19-jarige student aan een universiteit in Tokio. Hij leeft op de campus in een jongenshuis, dat van goorheid uit elkaar valt. Behalve de kamer die Watanabe deelt met 'de Marinier', een wat weltfremde jongen met smetvrees.
En zoals logisch op deze leeftijd, is Watanabe druk met het ontdekken van seks. Vooral via zijn vriend Nagasawa, die bij de vrouwen zeer in trek is, komt ook Watanabe ruimschoots aan zijn trekken op dit vlak.
Op een dag ontmoet hij in de metro Naoko, een meisje waarmee hij op de middelbare school heeft gezeten. Zij vormden samen met Kizuki een hecht trio. Maar Kizuki pleegde zelfmoord toen hij zeventien was. Deze zelfmoord maakte een eind aan de hechte vriendschap.
In de maanden die op hun hernieuwde kennismaking volgen maken Watanabe en Naoko lange wandelingen door Tokio en lijken ze elkaar weer te vinden. Het een leidt tot het ander en zo eindigen ze samen in bed. Maar dan stort Naoko in en moet worden opgenomen in een soort psychiatrisch kuuroord. Maandenlang hoort Watanabe niets van haar en hij herneemt zijn studentenleventje, waarbij hij Midori ontmoet, medestudente en de dochter van een boekhandelaar. Slim, mooi, onafhankelijk, ergo, een voor Watanabe zeer aantrekkelijke jonge vrouw.
Onvermijdelijk komt het moment waarop hij moet kiezen tussen Naoko en Midori.
Norwegian Wood wordt door velen gezien als een boek dat anders is dan de andere romans die hij schreef. Ik ben het daar maar ten dele mee eens.
Ja, er is minder sprake van bovennatuurlijke verhaalelementen, die komen in Norwegian Wood inderdaad niet voor. Ja, de personages zijn, in tegenstelling tot die uit zijn andere romans, gewone mensen.
Maar ook hier gaat het om een ingewikkelde zoektocht naar de (schier onmogelijke) liefde, ook hier is de geliefde verdwenen en laat deze verdwijning de hoofdpersoon in verwarring maar vastberaden achter. Vastberaden de geliefde en daarmee de liefde terug te vinden.
En aan de stijl herken je Murakami direct.
De titel verwijst naar het gelijknamige nummer van de Beatles, het lievelingsnummer van Naoko. Het nummer dat de trein van herinneringen in gang zet. Het nummer waarvan de beginwoorden zijn:
I once had a girl
Or should I say
She once had me
Die woorden vatten het boek mooi samen. Want eigenlijk heeft Watanabe maar bar weinig te kiezen in de relaties die hij aangaat. Ze overkomen hem als het ware. Zelfs als hij aan het eind moet kiezen tussen Midori en Naoko wordt die eigenlijk voor hem genomen.
