Ian McEwan - On Chesil Beach

Begin jaren '60 van de vorige eeuw. Florence en Edward zullen hun huwelijksnacht doorbrengen in een hotel. In de loop van het boek wordt aan de hand van terugblikken naar hun jeugd en de begintijd van hun relatie duidelijk waarom dit voor beiden spannend is.

De taal die McEwan gebruikt is weer bijzonder mooi. Hij gebruikt hetzelfde soort sfeerbeelden die in Atonement en Enduring Love een gevoel van naderend onheil oproepen. Je weet: het zal niet goed aflopen met dit jonge paar. Vraag is alleen: hoe?

In het begin had ik dus hoge verwachtingen, maar helaas bleef het verhaal me niet boeien. Ik voelde me met geen van beide personages verbonden, waardoor de spanning die McEwan aan eht begin opriep bij mij al snel inzakte. Ik las On Chesil Beach wel uit, maar met een gevoel van 'wie weet wordt het nog wat'. En dat werd het niet. Jammer.

Marlene van Niekerk - Agaat

Hemeltjelief, wat een boek! Niet alleen bijzonder goed geschreven, maar ook wonderlijk goed geconstrueerd, en een meeslepend verhaal over interessante personen in een interessante omgeving in een interessant tijdperk. Need I say more?

Ok, more dus.

Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de vorige eeuw, in Zuid-Afrika. Of beter gezegd, het speelt zich af in een paar dagen eind 1996, als de hoofdpersoon, de witte Milla, op sterven ligt. Ze raakt langzamerhand steeds verder verlamd en kan vanaf het begin van het boek alleen nog maar door met haar ogen te knipperen communiceren met de buitenwereld. Ze wordt verpleegd door haar trouwe huishoudster, de zwarte Agaat. Milla wil dolgraag nog eens de kaarten zien van de 'plaas' (boerderij) waar ze woont, maar op de een of andere manier lijkt Agaat haar niet te begrijpen. Of misschien niet te willen begrijpen?

Agaat leest aan het sterfbed de dagboeken van Milla voor, beginnend in 1960 toen Milla na jaren huwelijk eindelijk zwanger was van haar eerste kind en Agaat voor het kind kwam zorgen. Al snel blijkt de lichamelijk licht gehandicapte Agaat niet alleen een moeder voor de baby te zijn maar ook het huishouden en daarna het runnen van de plaas van Milla en haar man Jak al snel in de vingers te hebben.

In het laatste deel van het boek komen ook de dagboekpassages vanaf 1953 aan bod, waardoor de bevreemdende verhouding tussen Milla en Agaat meer diepgang krijgt, en steeds beter te begrijpen is.

Naast de dagboekpassages en de 'aftakeling van Milla-scenes', komen er ook delen in het boek voor die in de je-vorm zijn geschreven. Die delen beschrijven hoe Milla Jak ontmoet, hoe ze trouwen, hoe vreselijk hij haar mishandelt en hoe ze desondanks probeert om er maar het beste van te maken. Tot slot zijn er korte cursieve stukjes opgenomen. Gedachten van Milla? Van Agaat? Van beiden? Dat kon ik niet doorgronden.

En door dit alles heen spelen natuurlijk de apartheid, de toenemende politieke isolatie van Zuid-Afrika in de jaren '60-'85 en vooral ook de veranderingen in de verhoudingen tussen wit en zwart (en arm en rijk) in de tweede helft van de vorige eeuw.

Geweldig boek!

JK Rowling - The Tales of Beedle the Bard

Vrijdag uitgekomen en dus had deze hardcore HP-fan het diezelfde dag nog in huis: de nieuwste JK Rowling - The Tales of Beedle the Bard. Een schattig boekje om te zien, op de een of andere manier deed het me een beetje denken aan de boekjes van Beatrix Potter (en niet alleen door de achternaam ;-) )

In The Tales of Beedle the Bard zijn vijf sprookjes opgetekend voor heksen en tovenaars, vertaald vanuit de oude runen door een oude bekende uit de Harry-Potter serie, Hermione Granger (Hermelien Griffel), en voorzien van commentaar door een andere oude bekende, Albus Dumbledore (Albus Perkamentus). En als kers op de pudding voor ons Muggles (Dreuzels) af en toe in voetnoten extra toegelicht door JK Rowling herself. De eerste vier sprookjes vormen de opmaat voor nummer 5: het sprookje over de drie broers, dat zo'n grote rol speelt in het zevende deel van de HP-serie.

Een leuk leesuurtje, maar meer ook niet. De sprookjes zijn zo kort opgeschreven dat je ze in een adem zou kunnen voorlezen. Iemand met het verteltalent van JK Rowling had hier echt veel en veel meer van kunnen maken. Bovendien kwam het feit dat het Hermione is die de sprookjes vertaald heeft verder ook niet terug, ook hier had de auteur meer mee kunnen doen. Alleen over de commentaren van Dumbledore hoor je me niet: die kloppen perfect met de tovenaar die we kennen uit de HP-boeken.

Wat ik niet moet vergeten te noemen zijn de tekeningen. Die zijn van de hand van de auteur: wat een veelzijdig mens, die JKR!