Dit stralende winterweekeinde las ik tussen de vele strandwandelingen langs de Walcherse kust Hersenschimmen van Bernlef. Wat een prachtig boekje! En hoe beklemmend! Gelukkig lag er geen sneeuw, anders had ik me denk ik erg geïdentificeerd met Maarten de Klein, de hoofdpersoon.
Ik was al direct geïntrigeerd door het motto:
'A touching dream to shich we all are lulled but wake from separately.'
Ik had dat opgevat als zijnde de droom van het idee dat je iemand goed kent als je er 40 jaar mee samenleeft. Hoe goed kennen Maarten en Vera elkaar nu eigenlijk? En dat hij niet dement wordt stond voor mij als een paal boven water, zo snel gaat dat toch niet. Maar wat is er dan wel aan de hand? Een virus of zo? Ik was dan ook wel een beetje teleurgesteld dat aan het einde van het boekje er noch licht op de oorzaak, noch een bevredigend herstel plaats vond. Bij thuiskomst las ik hierover op internet en begreep toen dat ik de oplossing daarvoor helemaal niet mocht verwachten!.
Ik las het boekje dus niet als een verhaal over dementie. Ik meer als een soort van tja... hoe moet ik het noemen... medische thriller??
Mooi uitgewerkt ook de taalverwarring. Eerste valt het Maarten helemaal niet op als er iemand Engels spreekt, hij en Vera blijven vaak nog uren Engels spreken als de gasten weg zijn. Daarna wordt het in de tekst vermeld dat het hem opvalt dat er Engels gesproken wordt en aan het einde worden de Engelse woorden ook in het Engels opgeschreven. En is het zelfs niet meer duidelijk of Maarten überhaupt begrijpt wat er bedoeld wordt.
Dat ik dit nou toch niet eerder gelezen heb, zonde, zonde, zonde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten