Toen Alice Munro in 2013 de Nobelprijs voor de Literatuur won, bedacht ik me met schaamrood op de kaken dat ik nog nooit eerder iets van haar las. Dat heb ik met Dear Life, een verhalenbundeltje uit 2012, proberen goed te maken.
In dit bundeltje een aantal korte verhalen waarin Munro min of meer gewone mensen portretteert: de vrouw die met haar dochtertje een treinreis maakt, ontsnappend aan het keurslijf dat haar huwelijk is; een andere vrouw die les gaat geven in een sanatorium en daar een relatie krijgt met de dokter. In een volgend verhaal keert een soldaat terug van het front en blijft onderweg hangen op een boerderij. Het boekje eindigt met een aantal (aldus Munro) autobiografische schetsen.
Stuk voor stuk juweeltjes, met voldoende afronding (dat is vaak een probleem met korte verhalen: er blijft teveel onuitgediept) en ook voldoende open eindjes om zelf lekker over door te kunnen fantaseren. Een plezier om te lezen!
