Wauw, wat een boek! Je zit gewoonweg te shaken als je het uitgelezen hebt.
Het verhaal: een jonge vrouw, Isserley, schuimt per auto de Schotse wegen af. Ze pikt daar mannen op. Jonge mannen, in de kracht van hun leven. Ze stookt vervolgens de verwarming van de auto zo hoog op en doet dan zoveel kleren uit dat ze de mannen een blik gunt op haar omvangrijke boezem, naast haar ogen het enige echt aantrekkelijke aan haar. Want verder is ze… vreemd. Er zijn grote littekens op haar lichaam te zien, ze moet speciale schoenen dragen en ze is zeer behaard.
Je denkt al snel dat ze uit is op seks en dat ze dat door haar afwijkende uiterlijk alleen kan krijgen door op deze manier mannen op te pikken. Maar je blijkt dan goed op het verkeerde been gezet want ze heeft met de mannen niet veel goeds in de zin. Als ze tevreden is over hun respons op haar lichaam, drukt ze op een knop waardoor de mannen geïnjecteerd worden met een slaapmiddel. Vervolgens neemt ze ze mee naar een boerderij die ergens in het buitengebied gelegen is. Daar draagt ze ze over aan een collega terwijl zijzelf bijkomt van de inspanning.
Wat een vreemd verhaal!
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Wat blijkt is dat Isserley een alien is die grootschalige chirurgie heeft ondergaan om op de aarde mannen te kunnen lokken, door haar en haar mede-aliens ‘vodsels’ genoemd. De mannen worden op de boerderij verminkt (hun tong wordt verwijderd zodat ze niet meer van die vervelende geluiden kunnen maken en ze worden gecastreerd), vetgemest en vervolgens geslacht. Het vlees wordt als delicatesse geëxporteerd naar de thuisplaneet van Isserley. Vodsels worden door de aliens niet beschouwd als intelligente wezens, maar alleen als potentieel voedsel waar je dus niet omzichtig mee om hoeft te gaan. Een interessant statement tegen de intensieve veehouderij, want wat als bijvoorbeeld varkens de vodsels en wij mensen als Isserley, dus aliens zouden zijn? Wat doen wij varkens aan?
Je snapt, je kunt niet lang tussen de vodsels verkeren, hen bestuderen, met hen praten, zonder ze te gaan waarderen. En dat gebeurt er met Isserley. Ze krijgt steeds meer moeite met haar rol. Niet in de laatste plaats doordat de zoon van de baas van het bedrijf waar Isserley voor werkt fel tegenstander van de vodsel-houderij blijkt te zijn en bij een bezoek probeert de gevangenen te bevrijden. De zoon waarop Isserley vreselijk verliefd is en die een van de weinigen blijkt die zich door haar veranderde uiterlijk niet laat afschrikken. Want veel van de aliens vinden dat Isserley daardoor teveel vodsel-achtig is geworden en dus afschrikwekkend lelijk.
Aan het eind besluit Isserley dat ze niet terug wil naar haar thuisplaneet, maar op aarde wil blijven. Maar dan krijgt ze een auto-ongeluk. Paniek bevangt haar: als een ambulance haar aan zal treffen zijn de rapen natuurlijk gaar. Gelukkig heeft de auto een knop waarmee ze zichzelf en de auto tot gruzelementen kan opblazen…
Naschrift (oktober 2014): onlangs zag ik de film met Scarlett Johansson in de hoofdrol. Een best mooie film, maar hij heeft slechts zijdelings de thematiek van het boek geraakt, als je het mij vraagt. Er is vooral ingezoomd op de vreemdheid van deze vrouw. Maar wat er nou gebeurt en waarom blijft volkomen onduidelijk. Terwijl imo Faber juist een krachtig statement neerzet met Under the skin.
