Marie Phillips - Gods behaving badly

Ik houd het na 124 pagina's voor gezien. Dit is niet mijn soort boek... En dat terwijl het het boek is dat we met mijn IRL-leesgroep gekozen hebben. Heb nog nooit het gekozen boek niet uitgelezen dus ik 'mag' ;-)

Waarom houd ik het voor gezien: ik vind het niet grappig, niet onderhoudend, maar alleen maar onbenullig en slecht geschreven.

Sandra Koolmees - Een van de acht

Sandra Koolmees heeft in "Een van de acht" haar ziektegeschiedenis opgetekend, vanaf de dag dat ze een knobbel in haar borst voelt tot ze een paar jaar later overlijdt. Ze is nog erg jong als ze met borstkanker geconfronteerd wordt, 35 jaar pas.

In het boekje zijn de columns bijeengebracht die ze in die tijd voor Libelle schreef over de ontdekking van de knobbel, de operatie, bestralingen, chemo's, het terugkeren van de energie en hoop, langs de wanhoop als ze opnieuw een knobbel in haar borst vindt en het hele circus opnieuw start, tot in het nawoord waarin ze vertelt dat er uitzaaiingen zijn gevonden.

Het verhaal dat ze te vertellen heeft is akelig herkenbaar, niet in de laatste plaats doordat het zich over dezelfde periode uitstrekt als het hare en vreselijk indrukwekkend, al is de manier waarop ze met haar ziekte om gaat totaal anders. Ze ontkent eerst dat ze ziek is, ze beschrijft op bijna kolderieke manier dat ze het ontbreken van een man in haar leven eigenlijk erger vindt dan dat ze een levensbedreigende ziekte heeft. Want in haar hoofd komt in het begin simpelweg niet op dat ze er dood aan kan gaan, aan de kanker. Ze heeft immers geen kanker, maar een tumor. Die bovendien verwijderd is. Dus waar zou ze zich druk om maken? Ze bereidt zich totaal niet voor op de behandelingen, die haar dan ook rauw op het dak vallen.

Pas als de kanker terug komt lijkt haar ziekte voor haar meer te worden dan een tijdelijk ongemak. Vanaf dat moment werd het boek voor mij sterker, de columns kregen minder het karakter van 'kijk mij eens knap, grappig en sterk omgaan met mijn tumor'. Ze kwamen op mij eerlijker over. Vooral ook het eerbetoon na haar overlijden door haar zusje dat achterin is opgenomen is ongelofelijk ontroerend.

"Een van de acht" slaat op het feit dat één op de acht vrouwen in haar leven te maken krijgt met borstkanker. Het boekje is niet literair geschreven, en zeker voor mensen die met borstkanker te maken hebben (gehad) een prettig herkenbaar en makkelijk leesbaar geheel.

Haruki Murakami - 1q84 (boek 1, 2 en 3)

Het verhaal
Aomame (dit is haar achternaam, ze wordt tijdens vrijwel het hele boek met haar achternaam aangeduid) is een huurmoordenares. En niet zomaar een: ze wordt door De Oude Dame, die een opvanghuis heeft voor mishandelde vrouwen, betaald om mannen die vrouwen mishandelen naar de andere wereld te helpen. Dat doet ze op een vrijwel niet te detecteren wijze.

Als het eerste boek begint, is het april 1984. Aomame is in een taxi op weg naar een van haar slachtoffers. De taxi komt echter vast te zitten in het drukke verkeer. Op aanraden van de taxichauffeur stapt Aomame uit, klimt over de vangrail en gaat daar met de noodtrap naar beneden. Op die wijze komt ze keurig op tijd voor haar afspraak en het slachtoffer valt, zoals gepland. In de weken die volgen, komt ze tot het inzicht dat ze sinds die gebeurtenis niet meer in haar eigen wereld leeft, maar in een parallelle wereld, die ze 1q84 noemt (uit te spreken als kuu-tien-vierentachtig).


De tweede hoofdpersoon in 1q84 is Tengo. Hij was ooit een briljante leerling en student wiskunde, maar heeft na zijn studie besloten leraar op een bijlesinstituut te worden en zijn vrije tijd te besteden aan het schrijven van zijn eerste roman. Die wil overigens niet zo vlotten. Tot hij van zijn uitgever Komatsu, voor wie hij allerlei schrijfklusjes opknapt, het manuscript van ‘Een pop van lucht’ in handen krijgt, met de vraag dat zodanig te herschrijven dat het mee kan dingen naar een prestigieuze prijs voor literaire debutanten. Het is een wonderlijk verhaal waarin kleine wezentjes, The Little People, uit het niets een pop weven waarin een soort kloon van de hoofdpersoon groeit. De schrijfster van het manuscript, de 17-jarige Fukaeri, is een vreemd en schuw meisje. Ze beweert dat alles wat ze in ‘Een pop van lucht’ heeft opgeschreven echt heeft meegemaakt in de jaren dat ze met haar ouders in een sekte woonde.

Het herschrijven lukt briljant en het boek voert al snel de bestseller lijsten aan. Zeker als de leider van de sekte sterft in de nacht dat Tengo en Fukaeri één worden en ook hij daardoor in 1q84 terecht komt.

Het bedrog dat Tengo en Fukaeri hebben gepleegd maakt hen wel gevoelig voor een chantagepoging door de griezelige prive-detective Ushikawa, die denkt dat zij iets te maken hebben met de moord op de sekteleider. Wat Ushikawa niet weet is dat De Oude Dame en Aomame daar achter zitten.

Aomame is ondertussen ondergedoken, bevreesd voor de macht van de sekte. Ze zal een aantal plastisch chirurgische ingrepen ondergaan en daarna onder een nieuwe naam een nieuw leven gaan beginnen. Totdat ze erachter komt dat ze zwanger is. En dat terwijl ze geen seks heeft gehad...


Wat al snel duidelijk wordt is dat Aomame en Tengo elkaar als kinderen hebben gekend. Door alle gebeurtenissen raken de levens van Aomame en Tengo in 1q84 opnieuw met elkaar verbonden.

Murakami levert met 1q84 weer een briljante roman af. Waarover je kunt mijmeren, je verwonderen. Natuurlijk komen er de bekende Murakami-thema’s in voor: muziek, eten, de zoektocht naar verloren gewaande jeugdliefde, oren. Maar in 1q84 geeft Murakami er een geheel nieuwe draai aan...

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Het lijkt een happy end te gaan worden! Tengo en Aomame krijgen elkaar, ze lijken terug te keren naar 1984 en de baby die Aomame verwacht lijkt op de meest absurde manier toch echt van Tengo.

Waar ik me afvroeg of ze aan het eind niet in nóg een andere wereld terecht waren gekomen. Heel fijn, van die open eindjes waardoor je je als lezer nog in de wereld van het boek kunt blijven wanen.

Toine Heijmans - Op zee

Ik lees al tijden graag de columns van Toine Heijmans in de Volkskrant en volg hem minstens even graag op twitter. Daarom kocht ik zijn roman Op zee en nam het mee als vakantieleesvoer. Daar is het, mede door de fijne vormgeving, waarbij de eerste kapitaal van elk hoofdstuk een letter van twee meisjesvlechten is, de rustige bladspiegel, de mooie zwart/witte illustraties en het relatief grote lettertype, uitermate geschikt voor. Het verhaal zelf is daarentegen akelig verkillend in de zomerse zonnehitte... Want het gaat over een vader die zijn kind kwijtraakt.

Het verhaal
Donald heeft een sabbatical gekregen van zijn werkgever en zeilt een aantal maanden alleen rond. De laatste etappe, van Denemarken tot aan Harlingen, vaart zijn dochtertje met hem mee. Dit tochtje duurt in principe 48 uur. Maar dan komt het zeilscheepje in een storm terecht en verdwijnt de kleine Maria. Ze moet overboord zijn geslagen! Donald besluit geen hulp van de kustwacht in te roepen maar zelf naar haar op zoek te gaan...

Op zee is, net als The terrible privacy of Maxwell Sim van Jonathan Coe, dat ik een paar maanden geleden las, geïnspireerd op Donald Crowhurst, een zeezeiler die eind jaren '60 een solozeilreis rond de wereld veinsde (hij lag in werkelijkheid stil te dobberen op de Atlantische Oceaan) en daarvan compleet doordraaide. De verwijzingen die Heijmans naar Donald Crowhurst maakt zijn veel directer dan die Coe: de hoofdpersoon die Donald heet, die solozeiler is en waar overduidelijk een steekje aan los is. Dat maakt het eind net iets minder verrassend dan dat van Coe. Wat beide schrijvers voor de lezer uitermate goed invoelbaar maken is dat een mens in eenzaamheid tot erg rare dingen in staat is.

Ja, een fijn boek. Drie sterren meer dan waard!

Sofi Oksanen - Purge

Het verhaal
De bejaarde Aliide Truu woont alleen aan de rand van een dorpje in Estland. Op een dag ligt er een jonge vrouw in haar tuin. Eerst denkt Aliide dat ze dood is, maar al gauw blijkt dat deze vrouw, de Russische Zara, alleen maar de uitputting nabij is. Zij is op de vlucht voor de mannen die haar op de meest afgrijselijke manieren misbruikt en uitgehoerd hebben. Gek genoeg spreekt Zara Ests. In de dagen dat ze zich bij Aliide schuil houdt wordt het steeds duidelijker dat Zara niet zomaar bij Aliide terecht gekomen is. En dat Aliide niet het vriendelijke oude vrouwtje is dat ze op het eerste gezicht lijkt, maar dat zij een donker geheim bewaard. De spanning loopt al snel huizenhoog op. Tot die aan het eind ineens wegvloeit in plaats van tot een allesverzengende explosie te komen.

Als het einde van deze thriller niet zo afgeraffeld was geweest, had ik voor Purge een ruime 4-ster gegeven. Nu moet Oksanen het met een ruime 3-ster doen...

Paul Auster - Sunset Park

Miles Heller kan de door hem veroorzaakte dood van zijn stiefbroer, vijf jaar na diens overlijden nog steeds niet verwerken en laat zijn veelbelovende maatschappelijke carrière en zijn makkelijke leventje in de steek. Hij verdwijnt simpelweg.
Als het boek begint, is het zeven jaar na zijn verdwijning. Miles is inmiddels 28 en werkt in Florida voor een verzekeringsmaatschappij, voor wie hij inboedels fotografeert van mensen die hun huis uit gezet zijn. Hij heeft een relatie met de voor haar leeftijd erg voorlijke maar toch echt pas 17-jarige Pilar. Als de zus van Pilar dreigt met de relatie aan te geven bij de politie als Miles geen spulletjes voor haar steelt uit de inboedels die hij fotografeert, gaat hij op het aanbod van zijn middelbare school-vriend Bing Nathan, die met twee vriendinnen een huis heeft gekraakt in hartje New York en een vierde huisgenoot zoekt.
Toeval wil dat ook zijn vader en stiefmoeder (die overigens al lang uit elkaar zijn) zich in New York bevinden. Durft Miles zich aan hen te vertonen om uit de doeken te doen waarom hij al die jaren geleden verdwenen is? Dit gegeven vormt het hart van deze novelle van de door mij zeer geliefde schrijver Auster.

Helaas vond ik het een erg saai boekje. In tegenstelling tot de andere door mij gelezen Austers is dit geen supergeconstrueerd verhaal, waarin het Droste-effect meer dan eens verwerkt is, maar een 'gewone', rechttoe-rechtaan vertelling. De huisgenoten van Miles zijn door Auster een beetje aan het verhaal toegevoegd om het nog iets van body te geven. Dat had hij beter niet kunnen doen. Ze leiden af van het centrale thema van het boek: kun je als ouders je kind een onvergefelijk iets toch vergeven? En tot slot vond ik de boekpersonages, die stuk voor stuk als eind twintigers worstelen met hun seksualiteit, gewoon niet zo interessant. Met uitzondering van Bing misschien...

Overigens heb ik Sunset Park wel uitgelezen. Ik bleef tot het eind hopen op dat ene sprankje van Austers ongelofelijk knappe schrijfstijl. En omdat dat dus niet kwam kan ik echt niet meer dan twee sterren uitdelen.