Een van de boekgrrls zegt in de samenvatting op de site:
"Het 3e deel is behoorlijk hallucinerend. Ik begon steeds sneller te lezen omdat ik wilde dat het voorbij zou zijn.Niet uit verveling, maar omdat ik het bijna onverdraaglijk vond. Enfin is het een goed boek? Ja, dit is een uitzonderlijk goed boek. Heb ik er van genoten? Nee, daarom begin ik altijd weer zo aarzelend aan een boek van Grunberg. Als ik het boek dicht sla voel ik me intens verdrietig. Met knikkende knieen stap ik uit. Ik kijk nog eens naar het hoofd op de achterflap. Ik hoop oprecht dat Grunberg alleen maar gefascineerd is door de afgronden die hij altijd maar weer beschrijft. En dat hij er niet zo nu en dan in wegglijdt. Gelukkig gaat mij dat niets aan. Een gezellig avondje uit en ik ben alweer helemaal blij. Dit is een beetje een persoonlijk verslag, maar bij Grunberg kan ik moeilijk anders. Zijn er nog meer grrls die een haat/liefde verhouding hebben met Grunberg? En/of hem wat meer met het verstand kunnen lezen? Ik hoor het graag!"
Heel herkenbaar, dat achtbaan gevoel. Ook ik werd volkomen meegesleurd door het verhaal en kon het boek niet wegleggen. Ondanks het nare gevoel dat ik kreeg van de hoofdpersoon en zijn vrouw. En ook dat nare gevoel dat je aan de boeken van Grunberg overhoudt beschrijft deze grrl zeer treffend. Voor mij de reden om heel lang te aarzelen of ik Tirza uberhaupt wel wilde lezen. Maar goed, ik ben toch blij dat ik het gedaan heb, want, zoals een andere grrl schrijft:
"Hoe langer ik erover nadenk hoe grandioser ik dit boek vind. Het zit zo prachtig gecomponeerd in elkaar. Hij strooit zo prachtig met karaktertrekken, spanning zonder goedkope suspense, uitgesponnen niksheid zonder saai te worden. Een heel bijzonder boek."
Het einde vond ik trouwens wel heel voorspelbaar, die hele toestand in dat huisje zag ik al eindeloos lang van tevoren aankomen. De manier waarop AG dit beschrijft daarentegen is dan weer wel heel bijzonder. En de switch van de vaderlijke aandacht van Tirza naar het Afrikaanse meiske was natuurlijk een prachtige voorbode.
Ja, een mooi maar naar boek.
Ik heb een heleboek ezelsoortjes gemaakt. Hierbij een paar:
"Hij rukte zich los uit de betovering die de wc-pot op hem had uitgeoefend." (p.57)
"Een moeilijk meisje. Moeilijk eters zijn moeilijke mensen. Hofmeester houdt van mensen die alles eten, vooral alles wat hij bereid heeft. Er moet worden gegeten. Mensen die niet kunnen praten, moeten eten. Zelfs mensen die niet kunnen leven, moeten eten." (p. 191) Nogal wiedes dat Tirza anorectisch is geworden!
(over Tolstoj): "Prachtig vond hij het, de man die zijn eigen familie ongelukkig maakt, die zijn e igen vrouw gek maakt, die zijn eigen talent opgeeft om het geluk van de mensen na te jagen." (p. 210) Ziet Hofmeester zich als een soort personage van Tolstoj?
"Hij drijft mensen graag in het nauw. Omdat hij bang voor hen is. Omdat hij zich geen raad met hen weet. Ook zijn kinderen heeft hij vroeger in het nauw gedreven. Verbaal, uitsluitend verbaal, om hen te sterken. Om hun woordenschat uit te breiden, om hun de kunst van het argumenteren bij te brengen." (p. 293) Ja ja, geloof je het zelf? Pure macht!
"(...), zou ik kunnen voelen - want je schijnt het te voelen, mededogen, zeggen ze, zij die het weten kunnen - (...)" (p. 388)
